Meer blauw op straat

Gisteren de eerste en hopelijk laatste verbouwings-tranen. Om iets heel onbenulligs; een bekeuring.

We stonden te verven en ineens zag ik dat het al vijf over half zes was. De creche! Ik racete naar buiten om Rafael op tijd op te halen. Vergat dat ik de sleutel van de bovenbuurvrouw nog in mijn zak had. Belde vanuit de auto snel naar JW en Auke dat ze even op me moesten wachten, zodat we alle deuren konden afsluiten. Ik stond toch voor een stoplicht, kon wel even tussendoor.

Motoragent.
Zo'n hele rustige, grijze, wijze man in een fluoriserend geel pak. Bijzondere tegenstelling overigens. Bon voor het bellen. Die hij ook nog eens rustig, op zijn gemak, weloverwogen, zonder haast, tot in detail ging uitschrijven. "wat is uw adres mevrouw Bakker?".

Thuis Rafael de trap op gejaagd. Zelf met vier tassen er achteraan gestruikeld. JW al thuis dus telefoontje ook nog eens he-le-maal voor niets. Stik-chagrijnig. GVD, ren ik me een slag in de rondte, probeer ik aan alles te denken en voor iedereen te zorgen. En wat krijg ik? een boete die waarschijnlijk torenhoog is.

Nou en toen liep er ineens zout water uit mijn ogen.